Kategoria:Muktāmukta – do walki wręcz i ciskania

Do tego typu broni zaliczymy oręż, który nadaje się zarówno do walki wręcz, jak i do ciskania. Najpopularniejszy w tej grupie jest topór (paraśvadha). Jego inne określenie: paraśu, to raczej siekiera, gdyż w MBh występuje rzadziej w kontekście batalistycznym, a częściej jako przyrząd do rąbania drewna.

Bardzo popularnym jest również ankus (aṅkuśa), który wyglądem przypomina oścień czy bosak. Jest to bodziec do poganiania słoni, ale może być używany w walce. Widzimy go już na najstarszych indyjskich reliefowych jako podstawowy ekwipunek kornaków.

Nieco mniej popularny jest młot bojowy (mudgara) – oręż wywodzący się z warsztatu kowalskiego. Występuje on przy okazji wyliczania oręża, ale nie doczekał się w MBh miejsca wśród broni, którą toczono pojedynki.

Choć radło (hala) występuje w MBh jedynie 5 razy i to przeważnie w znaczeniu narzędzia agrarnego, to umieszczamy je na liście broni, gdyż jest ważnym orężem jednego z bohaterów. Pojawia się ono w imionach Balaramy (np. Halāyudha – wspomniany 30 razy, Halin – 5 razy). W tym względzie radło przypomina piorun (vajra) dzierżony przez Indrę czy dysk (ćakra), którym włada Kryszna. Bronie te są orężem, które wychodzi z powszechnego użycia i zaczyna pełnić funkcję sakralną. Możemy tu zaliczyć egipski chopesz, który od 1300 r. p.n.e. staje się symbolem władzy faraona i insygnium bóstw, buławę, która traci znaczenie broni obuchowej i stała się królewskim berłem czy niezidentyfikowany bliżej oręż dzierżony przez bogów burzy na bliskim wschodzie: Marduka, Teszuba, Tarhuna czy Adada.