Późny okres harappański (1900-1300 p.n.e.)

Cywilizacja Doliny Indusu dysponowała łatwym dostępem do miedzi. Przedmioty z miedzi i brązu odnajdujemy na każdym stanowisku archeologicznym (Allchin & Allchin, 1973, s. 184). Mimo to surowiec drewniany, kamienny i rogowy nie został zarzucony.  

Stosowano cztery rodzaje metali:

- surowa miedź w postaci grudek z domieszką siarki,

- oczyszczona miedź ze śladami arsenu i antymonu,

- stop miedzi z arsenem (2-5%) (podobny do używanego w Egipcie)

- brąz (11-13% cyny)

(Allchin & Allchin, 1973, s. 403), więcej informacji: (Tripathi, 2018)

Mimo znajomości odlewu i obróbki metali broń występuje sporadycznie. Skłoniło to uczonych do określania tej cywilizacji jako pacyfistycznej. Spośród oręża Harappańczycy znali: topór, dzidę, maczugę, procę, łuk, miecz i puginał (Marshall, 1931, s. 35).

Miedziane i brązowe narzędzie i broń kultury harappańskiej z Mohendżo Daro

(wg E.J.H. Mackaya), źródło: (Allchin & Allchin, 1973, s. 207 rys. 25).

Miedziane narzędzia i broń z kultury harappańskiej, źródło: (Morio, 2015, s. 102).

Broń i narzędzia z Muzeum w Mohendżo Daro – fotografia autora (13.08.2018)

Broń i narzędzia z Muzeum w Harappie – fotografia autora (18.08.2018)