Aṅkuśa – ankus: Różnice pomiędzy wersjami

Z pl-MahabharataWiki
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania
imported>AndBab
Nie podano opisu zmian
imported>AndBab
Nie podano opisu zmian
Linia 4: Linia 4:
== '''Historia''' ==
== '''Historia''' ==
{| class="wikitable"
{| class="wikitable"
| colspan="2" |
|
=== '''Rzeźba i  artefakty od Mauriów do Kuszanów''' (320 p.n.e.-267 n.e.) ===
=== '''Rzeźba i  artefakty od Mauriów do Kuszanów''' (320 p.n.e.-267 n.e.) ===
|-
|-
|W Taksili podczas wykopalisk  odnaleziono dwa dobrze zachowane ankusy z okresu III-I w. p.n.e. Dłuższy  mierzy 65 cm (Nossov, 2008, s. 18).
|[[Plik:Ankus - Sirkap, II p.n.e.-II n.e., Muzeum Taksili (zdjęcie A.Babkiewicz 2018)..jpg|mały|Ankus - Sirkap, II p.n.e.-II n.e., Muzeum Taksili (zdjęcie: A.Babkiewicz 2018).]]W Taksili podczas wykopalisk  odnaleziono dwa dobrze zachowane ankusy z okresu III-I w. p.n.e. Dłuższy  mierzy 65 cm<ref>Nossov, K. (2008). ''War Elephants'' (Illustrated Edition). Osprey Publishing, s. 18.</ref>.




Na zdjęciach obok fragmenty dwóch  ankusów z Sirkap z muzeum w Taksili.
Na zdjęciach obok fragmenty dwóch  ankusów z Sirkap z muzeum w Taksili.
|  
Sirkap, II w. p.n.e – II w. n.e., Muzeum Taksili  (źródło: zdjęcie autora).
|-
|-
|Na wedice przy wschodniej bramie stupy  w ''Bhārhut'' znajduje się scena  przewożenia relikwiarza ze szczątkami Buddy. W procesji uczestniczą trzy  słonie. Jeździec na środkowym lewą ręką obejmuje relikwiarz, a w prawej  trzyma ankus.
|[[Plik:Bhārhut, Madhya Pradesh, wschodnia brama (vedikā – wysokość ok. 3 m), okres Śungów (100-80 p.n.e), czerwonawobrązowy piaskowiec, obecnie w Muzeum w Kalkucie.jpg|mały|Bhārhut, Madhya Pradesh, wschodnia brama (vedikā –  wysokość ok. 3 m), okres Śungów (100-80 p.n.e), czerwonawobrązowy piaskowiec,  obecnie w Muzeum w Kalkucie (źródło: (Huntington & Huntington, 1985, s. 67)<ref>Huntington, S. L., & Huntington, J. C. (1985). ''The Art Of Ancient India: Buddhist, Hindu, Jain'' (1st Edition). Weatherhill.</ref>.]]Na wedice przy wschodniej bramie stupy  w ''Bhārhut'' znajduje się scena  przewożenia relikwiarza ze szczątkami Buddy. W procesji uczestniczą trzy  słonie. Jeździec na środkowym lewą ręką obejmuje relikwiarz, a w prawej  trzyma ankus.
|Bhārhut, Madhya Pradesh, wschodnia brama (vedikā –  wysokość ok. 3 m), okres Śungów (100-80 p.n.e), czerwonawobrązowy piaskowiec,  obecnie w Muzeum w Kalkucie (źródło: (Huntington & Huntington, 1985, s. 67).
|-
|-
|Jak ważny i charakterystyczny był  ankus widać na scenach z Sanchi. Posiada go każdy jeździec dosiadający  słonia. Na reliefie widzimy dwa sposoby jego użycia – przez bodzenie słonia  hakiem oraz szpiczastym zwieńczeniem ankusa.
|[[Plik:Ankus - Sanchi, brama południowa, wojna o relikwie Buddy w Kushinagarze (50-0 p.n.e.).jpg|mały|Sanchi, brama południowa, wojna o  relikwie Buddy w Kushinagarze (50-0 p.n.e.) (źródło: [[commons:File:War_of_the_Relics_of_the_Buddha_Sanchi_Stupa_1Southern_Gateway.jpg|wikimedia]]).]]Jak ważny i charakterystyczny był  ankus widać na scenach z Sanchi. Posiada go każdy jeździec dosiadający  słonia. Na reliefie widzimy dwa sposoby jego użycia – przez bodzenie słonia  hakiem oraz szpiczastym zwieńczeniem ankusa. Jest to metoda przynaglania słonia do biegu przez wbijanie haka  ankusa pomiędzy jego guzy czołowe.
 
 
Na scenie ucieczki armii Mary z  Sanchi, obok innych oryginalnych broni (dwuostrzowa dzida, widłowaty  trójząb), widać sposób przynaglania słonia do biegu przez wbijanie haka  ankusa pomiędzy jego guzy czołowe.
|Sanchi, stupa nr 1, brama południowa, wojna o  relikwie Buddy w Kushinagarze (50-0 p.n.e.) (źródło: <nowiki>https://en.wikipedia.org/wiki/Sanchi</nowiki>).
 
Sanchi, stupa nr 1, brama zachodnia, kuszenie  Buddy i ucieczka armii Mary (50-0 p.n.e.) (źródło: <nowiki>https://en.wikipedia.org/wiki/Sanchi</nowiki>).
|}  
|}  


Wersja z 09:06, 8 lip 2021

Informacje wstępne

Ankus jest instrumentem typowo indyjskim. Jego odpowiednikami są: oścień, bosak i bodziec, jednak ich budowa, a szczególnie przeznaczenie jest odmienne. Głównym przeznaczeniem ankusa jest kierowanie słoniem. Ankusy widzimy już na najstarszych reliefach. Dzierżą je kornacy lub wojownicy dosiadający słoni. W ikonografii ankus jest jednym z atrybutów Ganeśi.

Historia

Rzeźba i artefakty od Mauriów do Kuszanów (320 p.n.e.-267 n.e.)

Ankus - Sirkap, II p.n.e.-II n.e., Muzeum Taksili (zdjęcie: A.Babkiewicz 2018).
W Taksili podczas wykopalisk odnaleziono dwa dobrze zachowane ankusy z okresu III-I w. p.n.e. Dłuższy mierzy 65 cm[1].


Na zdjęciach obok fragmenty dwóch ankusów z Sirkap z muzeum w Taksili.

Bhārhut, Madhya Pradesh, wschodnia brama (vedikā – wysokość ok. 3 m), okres Śungów (100-80 p.n.e), czerwonawobrązowy piaskowiec, obecnie w Muzeum w Kalkucie (źródło: (Huntington & Huntington, 1985, s. 67)[2].
Na wedice przy wschodniej bramie stupy w Bhārhut znajduje się scena przewożenia relikwiarza ze szczątkami Buddy. W procesji uczestniczą trzy słonie. Jeździec na środkowym lewą ręką obejmuje relikwiarz, a w prawej trzyma ankus.
Sanchi, brama południowa, wojna o relikwie Buddy w Kushinagarze (50-0 p.n.e.) (źródło: wikimedia).
Jak ważny i charakterystyczny był ankus widać na scenach z Sanchi. Posiada go każdy jeździec dosiadający słonia. Na reliefie widzimy dwa sposoby jego użycia – przez bodzenie słonia hakiem oraz szpiczastym zwieńczeniem ankusa. Jest to metoda przynaglania słonia do biegu przez wbijanie haka ankusa pomiędzy jego guzy czołowe.

Dodatkowe informacje z subkontynentu indyjskiego

Bodziec do poganiania słoni w MBh nosi nazwę aṅkuśa lub tottra. Na listach broni oba terminy występują obok siebie, co może wskazywać na różnicę między nimi. Choć drugi może służyć również do poganiania bydła, to w MBh pojawia się przede wszystkim w księgach batalistycznych w kontekście kornaków.

Przypisy

  1. ↑ Nossov, K. (2008). War Elephants (Illustrated Edition). Osprey Publishing, s. 18.
  2. ↑ Huntington, S. L., & Huntington, J. C. (1985). The Art Of Ancient India: Buddhist, Hindu, Jain (1st Edition). Weatherhill.
Źródło: „https://pl-wiki.mahabharata.ckc.uw.edu.pl/index.php?title=Aṅkuśa_–_ankus&oldid=317”